KIM JESTEŚMY


Polski Narodowy Katolicki Kościół  narodził się w Kościele Katolickim wśród Polonii amerykańskiej w XIX wieku. Przyczyną były konflikty z księżmi pochodzenia irlandzkiego i niemieckiego, którzy nie rozumieli zwyczajów i problemów polskich emigrantów. Parafianie pierwszej polskiej parafii w USA wraz z Ks. Franciszkiem Hodurem utworzyli niezależną parafię. W 1904 zorganizowano Polski Narodowy Katolicki Kościół.

Ks. Franciszek Hodur w 1907 otrzymał sakrę biskupią z rąk starokatolickiego biskupa Utrechtu, zachowując przez to dla PNKK sukcesję apostolską. PNKK przybył do Polski z reemigrantami z USA w 1921. W 1951 władze komunistyczne zamordowały ostatniego biskupa PNKK w Polsce,

ks. Józefa Padewskiego. Wówczas powstał Kościół Polskokatolicki.

6 października 2006, Decyzją MSWiA, PNKK w Polsce otrzymał ponownie legalizację prawną.

Kościół działa na podstawie Ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. z 2005 r. Nr 231 poz. 1965 z póz. zm.), zwaną dalej „Ustawą” oraz na podstawie  Statutu.

PNKK w RP podlega biskupiemu nadzorowi Pierwszego Biskupa PNKK w USA i Kanadzie.

Celem Kościoła jest kultywowanie wiary chrześcijańskiej w odniesieniu do tradycji i obrządku Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła zorganizowanego w 1897 r. w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Kościół dąży do pełnej jedności ze wszystkim Kościołami chrześcijańskimi.

Wiernym Kościoła może być każda osoba zamieszkała na terenie działania Kościoła, mająca pełną zdolność do czynności prawnych. Przynależność do Kościoła następuje na podstawie ustnego lub pisemnego oświadczenia złożonego Proboszczowi lub Administratorowi Kościoła.

Każdy pełnoletni wierny Kościoła ma prawo do biernego i czynnego wyboru do organów Kościoła.

Każdy wierny ma prawo udziału w obradach Synodu, o ile zostanie wybrany przez Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Parafialne, jako delegat.

Każdy wierny ma prawo do otrzymania bezinteresownej opieki duchowej oraz wszelkich posług religijnych ze strony Proboszcza parafii, do której przynależy.

Wierny Kościoła ma prawo do pełnego uczestniczenia w życiu religijnym i społecznym Kościoła.

Wierny ma prawo i obowiązek

1)      do wspomagania Kościoła,

2)      dbania o dobre imię Kościoła;

3)      przestrzegania przepisów Statutu Kościoła, regulaminów oraz zarządzeń

         i uchwał organów Kościoła;

4)      zachowywania Przykazań Bożych i Kościelnych.

5)      czerpania ze źródeł sakramentalnych Kościoła, jego dorobku duchowego i materialnego.

DOKTRYNA

Doktryna PNKK w RP nie odbiega w sposób zasadniczy od rzymskokatolickiej podobnie jak liturgia. Wyjątek stanowi nie uznawanie dogmatu o nieomylności papieża w sprawach wiary i moralności. 21. Kościół nie uznaje wyłączności spowiedzi usznej i praktyki obowiązkowego celibatu duchownych. Kościół uznaje Papieża, jako pierwszego i najgodniejszego ze wszystkich biskupów katolickich i idąc za przykładem Polskiego Narodowego Katolickiego Kościoła w Stanach Zjednoczonych dąży do pełnej jedności z Kościołem Katolickim. 

Do Kościoła mogą należeć wszyscy ochrzczeni w nim lub innym Kościele chrześcijańskim, przyjmujący zasady wiary PNKK w RP. Wszystkich wiernych dotyczą też zadania Kościoła, gdyż istnieje powszechna odpowiedzialność za Kościół . 

Wszystkie władze w Kościele pochodzą z wyboru. Reprezentowane są one przez duchownych - biskupi, kapłani, diakoni, zwłaszcza w sferze udzielania sakramentów i oficjalnego nauczania. Oprócz tego istnieje odrębne powołanie zakonne do duchowego życia doskonalszego. Następnie zasadniczą rolę we władzach Kościoła mają świeccy (z udziałem duchownych) w formie władz i organów kolegialnych – Synod, Rada Kościoła, , Zwyczajne i Nadzwyczajne Zgromadzenia Parafialne, Rady Parafialne ). Duchowni nie mają uprawnień do jakichkolwiek samodzielnych decyzji w sprawach Kościoła. 

Kościół nie ustanawia nowych dogmatów i nie wydaje nieomylnych orzeczeń. Nieomylnym jest tylko Bóg, natomiast człowiek, tak jeden, jak i wielu może się mylić. Uchwały i wskazania soborów powszechnych (ekumenicznych.) pierwszego Tysiąclecia Kościół przyjmuje, podobnie jak i orzeczenia własnych Synodów.